Artistieke etsen
Alfred Cadart, een uitgever en amateuretser, verzorgde de dagelijkse leiding van de vereniging in samenwerking met de meesterdrukker Auguste Delâtre. Onder de oprichters waren verder de criticus en verzamelaar Philippe Burty en vele kunstenaars.
Dit waren enerzijds geoefende etsers, zoals Félix Bracquemond, maar ook schilders die nog nooit een ets hadden gemaakt, onder wie Edouard Manet. Artistieke eigenheid stond voorop; technisch vernuft was geen vereiste. Met gevoel voor retoriek beschreef directeur Alfred Cadart de ambities in een brief aan keizer Napoleon III:
‘[the Société] revives a forgotten art, poses a limit to the invasion of photography, reanimates emulation among artists, and raises public taste by the popularization of their works’.
Edouard Manet, Lola de Valence, 1863
Henry Somm, De Verleiding (Une séduction) en De affaire St. Menuphar (L'affaire St. Menuphar), 1882
Prentenalbum
De vereniging organiseerde tentoonstellingen en publiceerde vijf jaar lang het prentenalbum Eaux-fortes modernes. Publication d’oeuvres originales et inédités, met etsen door haar leden. Elke jaargang was voorzien van een pakkend voorwoord door een gevestigde criticus. Hierin werd de kunstzinnige kwaliteit van de ets benadrukt en afgezet tegen het mechanische karakter van fotografie en reproductiegrafiek, bedoeld voor de massa. Geëtste reproducties van schilderijen waren toegestaan zolang ze door de schilder zelf waren gemaakt.
Edouard Manet, Het kleine meisje (La petite fille), 1862
Verder lezen
- Alfred Cadart (red.), Eaux-fortes modernes. Publication d’oeuvres originales et inédités (5 dln.), 1862-1866
- Janine Bailly-Herzberg, L’eau-forte de peintre au dix-neuvième siècle. La Société des aquafortistes, Parijs, 1972
- Anna Sigrídur Arnar, ‘From Illustration to Original Print’, in The Book as Instrument. Stéphane Mallarmé, the Artist's Book, and the Transformation of Print Culture, Chicago, 2011, pp. 58-101